Until today, no great beauties have ever been born.
She never knew the fragrance of flowers in her hair…
Like a string of AK-47 bullets, that is probably how she would have tied her braid.
She never wore gold or diamonds on her body…
Around her neck hung only a deadly thāli tied with poison.
She never longed for sarees or half-sarees…
Sometimes in uniform, sometimes in plain civilian clothes…
She had no shyness, no modesty, no fear…
Even in anger and pride, a faint smile would sprinkle across her face…
No bindi on her forehead, no anklets on her toes…
But she had only one dream — that her nation must gain freedom.
Compared to the brave warriors who stood tall on the battlefield,
No greater beauties have ever been born on this earth…
இன்று வரை.பேரழகிகள் பிறக்கவே.இல்லை
பூக்களின் வாசனையை அவள் கூந்தல்
அறிவதில்லை…
ஏகே 47 தோட்டா தோரணை மாதிரி தான் அவள் அதை கட்டி முடிந்திருப்பாள்.
தங்கமோ வைரமோ தன் மேனியில் அவள் அணிவதில்லை…
கழுத்தில் ஒரு நஞ்சுத் தாலி கட்டித் தொங்க விட்டிருப்பாள்.
சேலைக்கும் தாவணிக்கும் அவள் ஏங்குவதில்லை…
சீருடையோடு சில வேளை சிவிலில் சில வேளை…
வெட்கமும் நாணமும் அச்சமும் அவளிடம் இல்லை…
கோபத்திலும் திமிரிலும் அவள் முகத்தில் ஒரு மெல்லிய புன்னகை இழையோடும்…
நெத்தியில் பொட்டும் இல்லை அவள் கால் விரலில் மெட்டியும் இல்லை…
ஆனால் தன் தேசம் விடுதலை அடைந்து விடும் என்று அவளுக்கு ஒரு கனவு இருந்தது.
போர்க்களத்தில் நெஞ்சை நிமிர்த்தி போராடிய வேங்கைகளை விட,
இந்தப் பூலோகத்தில் இன்னும் பேரழகிகள் பிறக்கவே இல்லை…
